Powrót do niektórych wątków dyskusji zakończonej zwycięstwem wyborczym prezydenta Kwaśniewskiego nad Lechem Wałęsą, po sfinalizowaniu kolejnej kampanii w 2000 roku wydaje się pouczający. Pozwala bowiem dostrzec wiele cech charakterystycznych dla kampanii prezydenckich:
– po pierwsze, krystalizowanie się języka pewnej argumentacji, i rozpad języka argumentacji innej,
– po drugie, rozwijanie się i długofalowe umacnianie akceptacji kierunku dalszych przemian polityczno-gospodarczych w kraju,
– po trzecie, konstruowanie, specyficznie polskiego wizerunku stylu przywództwa politycznego, wykonywanego z określonego mandatu historycznego oraz z upoważnienia i przyzwolenia dużych, zorganizowanych sił politycznych, a nie w imię „niezależności”, „apolityczności”, „silnej ręki”, „nieposzlakowanej uczciwości”, „autorytetu moralnego”, czy podobnie brzmiących sformułowań.
